Σε αντίθεση με άλλους συνδέσμους, ένας τραυματισμός του ΠΧΣ δεν μπορεί να επουλωθεί με απλή συρραφή και το αποτέλεσμα της ρήξης του είναι η δημιουργία επεισοδίων υπεξαρθρήματος της κνήμης επί του μηριαίου κατά τη διάρκεια αθλητικών ή και καθημερινών δραστηριοτήτων, που απαιτούν στροφικές κινήσεις του γόνατος. Παράλληλα, σε ένα γόνατο με ρήξη ΠΧΣ αυξάνεται η πιθανότητα εκφύλισης και νέου τραυματισμού των μηνίσκων και του αρθρικού χόνδρου, με αποτέλεσμα την πρώιμη έναρξη οστεοαρθρίτιδας στο γόνατο. Για το λόγο αυτό, η χειρουργική αντιμετώπιση της ρήξης του συνιστάται με στόχο την αποκατάσταση των φυσιολογικών λειτουργιών του γόνατος. H χειρουργική αποκατάσταση της ρήξης του ΠΧΣ είναι η 6η πιο συχνή χειρουργική ορθοπαιδική επέμβαση σήμερα, με βάση επιδημιολογικά στοιχεία από τις Η.Π.Α.

Η διάγνωση θα στηριχθεί στο μηχανισμό κάκωσης (συνήθως απότομη στροφική κίνηση με το πόδι «κολλημένο» στο έδαφος), την ύπαρξη αιμάρθρου που μπορεί να αποτελεί και το μοναδικό κλινικό εύρημα και στις ειδικές συρταροειδείς δοκιμασίες που εκτελεί ο γιατρός κατά την κλινική εξέταση. Χαρακτηριστικό της οξείας ρήξης είναι ότι ο ασθενής ακούει ένα «κρακ» σαν να σπάει ένα σκοινί κατά τη στιγμή του τραυματισμού του. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορεί να συνεχίσει την αθλητική δραστηριότητα. Η διάγνωση τίθεται πάντα και σε συνδυασμό με μαγνητική τομογραφία του γόνατος.

Έχει διαπιστωθεί ότι συμβαίνει περίπου μια ρήξη ΠΧΣ για κάθε 1500 ώρες που δαπανούνται σε άσκηση ή σε αθλητικές δραστηριότητες, όπως το ποδόσφαιρο, το σκι, η καλαθοσφαίριση, το βόλεϊ κ.α. Κάθε χρόνο αναφέρονται στις Η.Π.Α περίπου 250.000 ρήξεις προσθίου χιαστού συνδέσμου. Η πλειοψηφία αυτών των τραυματισμών σχετίζονται με τον αθλητισμό και συμβαίνει κυρίως στα άτομα ηλικίας από 15 έως 44 χρονών. Οι γυναίκες αθλήτριες τραυματίζονται πιο εύκολα σε σχέση με τους άνδρες. Τα επιδημιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι έχουν έως και 6 φορές περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστούν. Η ρήξη του ΠΧΣ λοιπόν, είναι ένας αρκετά κοινός τραυματισμός και ιδιαίτερα σημαντικός γι’ αυτούς που ασχολούνται με τον αθλητισμό καθώς και για τις γυναίκες.

Όχι. Η οστική αντοχή των σπονδύλων και ο μυϊκός τόνος και η μυϊκή ισχύς των βρεφών είναι επαρκείς για την κάθε ηλικιακή περίοδο που διανύουν.

Να έχουν σκληρό κράτημα πίσω στην πτέρνα, σκληρή σόλα (σολόδερμα ή λάστιχο και όχι κρεπ), να μην είναι ανατομικά και να είναι άνετα (όχι πολύ μεγαλύτερα, ούτε στενά).

Όχι. Είναι κατάσταση συνήθης, που παρέρχεται χωρίς θεραπεία με την πάροδο του χρόνου.

Όχι. Τα μωρά ασκούνται μόνα τους με τις συνεχείς κινήσεις που κάνουν. Αντιθέτως, με τις ασκήσεις μπορεί να προκληθούν τραυματισμοί μη επιθυμητοί.

Ασφαλώς ναι, σε οποιαδήποτε ηλικία. Πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς, ότι καμία προσωρινή θέση δεν δημιουργεί μόνιμες παραμορφώσεις.

Πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς, ότι η στράτα ούτε προάγει, ούτε αναστέλλει την κινητική εξέλιξη του βρέφους. Επιπλέον, η στράτα εγκυμονεί κινδύνους, είτε γενικούς, αν το δάπεδο του δωματίου είναι ανισόπεδο ή υπάρχει πρόσβαση στην κουζίνα ή στο κλιμακοστάσιο, είτε ειδικούς, από κακή κατασκευή ή μη τήρηση των προδιαγραφών της ίδιας της στράτας.

Με τη στράτα τα βρέφη μετακινούνται, αλλάζουν παραστάσεις, εξερευνούν το χώρο και ηρεμούν. Μπορούν να τη χρησιμοποιούν, αφού αποκτήσουνν πρώτα ισορροπία σε καθιστή θέση, δηλ. καλύτερα μετά τον 7ο-8ο μήνα.

Ασφαλώς μετά την ηλικία της βάδισης. Τα παπούτσια τα χρειαζόμαστε κατά τη βάδιση. Η ηλικία αυτή κυμαίνεται μεταξύ 11-14 μηνών.

Μέχρι τον 16ο-18ο μήνα. Αν δεν έχει βαδίσει μέχρι αυτήν την ηλικία, τότε θα πρέπει το παιδί να εξετασθεί από ορθοπεδικό & παιδονευρολόγο.

Όχι. Τα ανατομικά παπούτσια θα πρέπει να αποφεύγονται, ειδικά, όταν το υπόστρωμα της ανύψωσης της ποδικής καμάρας είναι σκληρό, αφού αυτό προκαλεί ερεθισμό και υπερκεράτωση (κάλο) στο πέλμα, λόγω υπερβολικής και συνεχούς πίεσης σε αυτό.

Από ιατρικής πλευράς όχι. Οι ποδοκνημικές των παιδιών δεν πάσχουν για να χρειάζονται υποστήριξη και επιπλέον το ύψος που έχουν τα μποτάκια δεν προσθέτουν τίποτα στην στήριξη. Αν για λόγους αισθητικής ή εποχής τα προτιμούν οι γονείς, δεν απαγορεύονται.

Μόνο εκείνα που πραγματικά έχουν πρόβλημα από τον άκρο πόδα, διαγνωσμένο από παιδο-ορθοπεδικό, παραγγέλλονται δε με συγκεκριμένες οδηγίες και προδιαγραφές, ανάλογα με την πάθηση.

Η πλήρης αποθεραπεία μπορεί να διαρκέσει από 1 έως 6 μήνες. Μάλλον θα πρέπει να φοράτε ανάρτηση ώμου για την πρώτη εβδομάδα. Μπορείτε να πάρετε παυσίπονα. Το πότε θα επιστρέψετε στην εργασία σας ή θα αθληθείτε, θα εξαρτηθεί από τις βλάβες που διορθώθηκαν στην επέμβαση. Θα μπορεί να κυμαίνεται από 1 εβδομάδα, έως κάποιους μήνες.

Η φυσικοθεραπεία θα σας βοηθήσει να ανακτήσετε την κίνηση και την δύναμη του ώμου σας. Η διάρκεια θα εξαρτηθεί από την επισκευή που έγινε

Αρθροσκόπηση μπορεί να συστηθεί για τα έξης προβλήματα ώμου:

• Ρήξη μυοτενόντιου πετάλου
• Σύνδρομο πρόσκρουσης (impingement syndrome)
• Αστάθεια ώμου, όπου η άρθρωση του ώμου είναι χαλαρή και γλιστρά πολύ ή και εξαρθρώνεται
• Ρήξη ή βλάβη του τένοντα του δικεφάλου
• Φλεγμονή ή βλάβη του χόνδρου της άρθρωσης. Συχνά αυτό προκαλείται από μια ασθένεια, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα.
• Αρθρίτιδα της άρθρωσης της κλείδας (ακρωμιοκλειδική άρθρωση)

Το μυοτενόντιο πέταλο είναι μια ομάδα μυών και τενόντων που καλύπτουν την άρθρωση του ώμου. Αυτοί οι μύες και τένοντες κρατάνε το βραχίονά σας στην ωμογλήνη και σας βοηθούν να κινήσετε τον ώμο σας σε διάφορες κατευθύνσεις.

Οι τένοντες του μυοτενόντιου πετάλου, μπορούν να σχιστούν όταν γίνεται υπερχρησία ή τραυματίζονται

Κατ’ αρχάς ο χειρουργός θα εξετάσει τον ώμο σας με το αρθροσκόπιο μέσω μιας μικρής τομής. Το αρθροσκόπιο συνδέεται με μια οθόνη που βρίσκεται στην αίθουσα χειρουργείου. Επιθεωρεί όλους τους ιστούς της άρθρωσης του ώμου καθώς και την περιοχή πάνω από την άρθρωση, χόνδρος, οστά, τένοντες, σύνδεσμοι…

Επισκευάζει οποιονδήποτε χαλασμένο ιστό. Για να κάνει αυτό ο χειρουργός θα κάνει 1 έως 3 μικρότερες τομές και θα χρησιμοποιήσει διάφορα αρθροσκοπικά εργαλεία. Μια ρήξη σε ένα μυ, ένα τένοντα ή ένα χόνδρο, θα διορθωθεί. Ο χαλασμένος ιστός μπορεί να πρέπει να αφαιρεθεί. Οι μύες συρράπτονται, οι τένοντες συνδέονται με τα οστά με συρραφές. Οι μικρές βίδες (λέγονται άγκυρες συρραφών) χρησιμοποιούνται συχνά για να βοηθήσουν να συνδεθεί τένοντας με οστούν. Οι άγκυρες μπορεί να είναι από μέταλλο ή πλαστικό. Δεν αφαιρούνται μετά από την χειρουργική επέμβαση.

Στο τέλος της χειρουργικής επέμβασης οι τομές θα κλείσουν με ράμματα και θα καλυφθούν με επιδέσμους. Οι περισσότεροι χειρουργοί βιντεοσκοπούν την επέμβαση, για να σας δείξουν τι βρήκαν και τι επισκευές έκαναν.

Ο χαλασμένος ή φλεγμένων ιστός, καθαρίζεται έξω από την περιοχή της άρθρωσης του ώμου, καθώς και μέσα στην άρθρωση. Ο χειρουργός μπορεί επίσης να κόψει ένα συγκεκριμένο σύνδεσμο που λέγεται ακρωμιοκορακοειδής σύνδεσμος (coracoacromial ligament) και να “ξυρίσει” το κατώτερο μέρος ενός οστού που λέγεται ακρώμιο.

Αν έχετε σχισμένο τον επιχείλιο χόνδρο, το χείλος της άρθρωσης του ώμου (labrum) που είναι φτιαγμένο από χόνδρο, ο χειρουργός θα το επισκευάσει, καθώς επίσης και τους συνδέσμους που συνδέονται με αυτή την άρθρωση. Η βλάβη Bankart είναι ένα σκίσιμο στο “labrum” στο χαμηλότερο μέρος της άρθρωσης του ώμου. Μια βλάβη “SLAP” περιλαμβάνει το “labrum” και τον σύνδεσμο στο πάνω μέρος του ώμου.